Sześćdziesięciolecie kapłaństwa (diamentowy jubileusz) obchodzą księża święceni przez biskupa pomocniczego Stanisława Czajkę (6 stycznia) i ordynariusza częstochowskiego Zdzisława Golińskiego (27 czerwca) 1954 r. W momencie święceń kapłańskich przynależeli do dwóch diecezji – częstochowskiej (dziewiętnastu) i lwowskiej (dziesięciu). Rozpoczęli studia w październiku 1949 r. w dwóch Seminariach Duchownych – Częstochowskim, mającym swoją siedzibę w Krakowie, i Lwowskim, a właściwie to w Administracji w Lubaczowie (na skrawku archidiecezji lwowskiej, który pozostał po aneksji ziem polskich na mocy decyzji trzech mocarstw na konferencjach w Teheranie, Jałcie i Poczdamie przez Związek Sowiecki) w Kalwarii Zebrzydowskiej. Niestety, polskie władze państwowe zlikwidowały Seminarium Duchowne w Kalwarii Zebrzydowskiej w październiku 1950 r. Biskupi zaś polscy postanowili podać Administracji w Lubaczowie pomocną dłoń i przygarnęli kleryków z Kalwarii Zebrzydowskiej do własnych seminariów. Biskup częstochowski Teodor Kubina przyjął na rocznik drugi studiów w liczbie dziesięciu.

Po wspólnych studiach w Seminarium Częstochowskim i na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i po święceniach kapłańskich, ponieważ na skrawku archidiecezji lwowskiej, stanowiącym Administrację Lubaczowską, potrzebny był tylko jeden kapłan, jednego tylko z dziewięciu nowo wyświęconych dla Lubaczowa zatrudnił abp Eugeniusz Baziak na tym terenie. Całą ósemkę bp Zdzisław Goliński umieścił w diecezji częstochowskiej. Byli to jednak księża święceni dla archidiecezji lwowskiej z myślą, że może „nadejdą lepsze czasy”.

Księża święceni dla diecezji częstochowskiej to: Marian Bogus, Ryszard Budzowski, Marian Gąsior, Stefan Gibała, Czesław Kabała, Stanisław Kopczyński, Jan Kowalski, Józef Kruszec, Leon Legutko, Franciszek Marusarz, Piotr Miklasiński, Jan Nelec, Jan Nowak, Antoni Popielarczyk, Józef Słomian, Leopold Sokołowski, Jan Soluch, Jerzy Szar i Jan Szkoc. Dla lwowskiej (Administracja w Lubaczowie) – Jan Jagodziński, Franciszek Jodłowski, Henryk Kowalski, Jan Krzyśko, Adam Oberc, Michał Soduł, Antoni Śliwa, Bronisław Tomasiewicz i Zygmunt Zuchowski.

W Administracji Lubaczowskiej od początku duszpasterzował, poczynając od wikariatu, ks. Jan Jagodziński. Od roku zaś 1962, czyli po ośmiu latach ks. Zygmunt Zuchowski. Abp Baziak miał wobec niego przyszłościowe plany, które zrealizował dopiero bp J. Nowicki, wikariusz kapitulny w Lubaczowie, posyłając go na studia na KUL (1966 r.).

Po Jałcie i Poczdamie Polska straciła te ziemie wschodnie, które znalazły się w granicach Związku Radzieckiego. Odzyskała natomiast utracone na przełomie XIII i XIV wieku Ziemie Piastowskie po Odrę i Nysę Łużycką (Opole, Wrocław, Gorzów Wlkp., Szczecin). Z tych ziem na mocy uchwał konferencji w Poczdamie wysiedlono ludność niemiecką, a na jej miejsce pojawili się reemigranci z zaanektowanych ziem wschodnich, z Polski centralnej, reemigranci z Francji, Niemiec, Belgii, Holandii, Jugosławii. Brakowało tam księży. Wobec tego trzech z ósemki lwowskiej, duszpasterzujących jako wikariusze w diecezji częstochowskiej, zdecydowało się na przeniesienie się do diecezji na ziemie odzyskane. Po dwóch latach pracy w charakterze wikariusza ks. Adam Oberc w diecezji częstochowskiej został przyjęty do Administracji Śląska Opolskiego. Zaś po trzech latach ks. Henryk Kowalski i ks. Bronisław Tomasiewicz do archidiecezji wrocławskiej. Reszta dzielnie angażowała się w dalszym ciągu w duszpasterstwo częstochowskie. W jakimś momencie zostali inkardynowani do diecezji, gdzie pracowali.

W diecezji częstochowskiej jedni (częstochowiacy) i drudzy (lwowiacy) po kilkanaście lat byli wikariuszami. A potem obejmowali placówki proboszczowskie. Tylko ks. Jana Kowalskiego bp Goliński skierował na studia specjalistyczne na Wydział Teologiczny KUL, który potem na różnych uczelniach uzyskał wszystkie stopnie i tytuły naukowe (z doktoratem honoris causa) i prowadził wykłady w różnych wyższych uczelniach i seminariach duchownych (Kraków, Wrocław, Częstochowskie seminarium Duchowne, Seminarium Misyjne Księży Sercanów).

Proboszczowskie placówki, jakie obejmowali tegoroczni brylantowi jubilaci, swą wielkością były różne, liczące od ośmiuset parafian do kilkunastu tysięcy. Ale „pracowite”. A i oni nie szczędzili swoich sił i serca. Trudno wymienić przedsięwzięcia wszystkich. Ale przecież wspomnieć trzeba budowniczych kościołów monumentów, a mianowicie ks. S. Gibałę w parafii Nawiedzenia NMP wraz z sanktuarium Golgoty Wschodu w Będzinie, ks. J. Słomiana w parafii św. Wojciecha B i M w Częstochowie, w dzielnicy „Tysiąclecie”, ks. M. Bogusa w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Dobieszowicach, ks. L. Legutko w parafii św. Michała Archanioła w Pińczycach, ks prał. Jana Szkoca, który zwieńczył kościół św. Tomasza Apostoła w Sosnowcu dwoma wieżami (2004-2008) oraz przygotował budynki Katolickiego Gimnazjum i Liceum, ks. P. Miklasińskiego, fundatora 33 krzyży gigantów w różnych miejscowościach Polski Południowej. Do budowniczych zaliczyć trzeba ks. J. Jagodzińskiego, rektora seminarium Duchownego Administracji w Lubaczowie (wzniósł budynek Seminarium w Lublinie w latach 1990-1992).

Na wspomnienia zasługują także pełniący funkcje ogólnodiecezjalne: ks. J. Nowak, ekonom Częstochowskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, a potem kierownik Wydziału Finansowego Kurii Diecezjalnej i ks. J. Kowalski, wicerektor, prefekt studiów i przez kilka miesięcy pełniący obowiązki rektora Seminarium (1974-79), a także dyrektora Częstochowskiego Wydawnictwa Archidiecezjalnego „Regina Poloniae” (od 1982 r.).

W roku 1992, po powstaniu diecezji sosnowieckiej na mocy bulli Jana Pawła II „Totus Tuus”, znalazło się w niej siedmiu księży święconych w roku 1954. Pozostali oni wszyscy na placówkach, na które zostali powołani przez bp. Stanisława Nowaka.

Obecnie z dwudziestu ośmiu święconych sześćdziesiąt lat temu żyje jeszcze dziesięciu. W większości mocno „poturbowanych” przez życie i wkładany wysiłek w duszpasterską działalność. Wszyscy oczywiście od co najmniej kilku lat na emeryturze.

Zainteresowanym szczegółami Częstochowskie Wydawnictwo Diecezjalne Regina Poloniae poleca publikację ks. Jana Kowalskiego „Ciekawe, choć trudne czasy życia i działalności księży Diecezji Częstochowskiej i Administracji w Lubaczowie, święconych 6 stycznia i 27 czerwca 1954 roku”.