Piszę te słowa, bo przeczytałam kiedyś w „Niedzieli” list od Pani, której zmarła mama (nr 28 na 13 lipca). Chciałabym jej powiedzieć, że nie tylko ona przeżywa dramat. Do mnie też dużo osób się nie odzywa po śmierci mojego męża. Co gorsza to ci, z którymi byliśmy w dobrych relacjach i którzy bardzo blisko nas mieszkają.

Mam też grupę znajomych, którzy napisali do mnie, i takich, którzy mnie odwiedzili i dużo pomogli przy pogrzebie. Za to wszystko z serca im dziękuję. Takich ludzi nam potrzeba.

Czytelniczka z Podkarpacia

Już kiedyś pisałam, że ludzie często nie potrafią się odnaleźć w obliczu żałoby swoich bliskich i przyjaciół. Przede wszystkim boją się, że ich reakcje nie będą odpowiednie wobec żałobników, że nie staną na wysokości zadania.

Są też inne powody. Otóż osoby w żałobie czasem tak głęboko odczuwają swój ból, że z rozpaczy winią wszystkich dokoła, a szczególnie Pana Boga za swoje nieszczęście. Sama też miałam taką sytuację - wprost bałam się zadzwonić do pewnej zrozpaczonej matki po śmierci jej dorosłego dziecka, bo nie tylko nie mogłam nic pomóc, ale jeszcze jakby potęgowałam jej rozpacz swoim odezwaniem się.

Ważna jest więc obecność, ale jeśli widzimy, że ona nie koi czyjegoś serca, pozwólmy takiej osobie leczyć rany w samotności. Oczywiście czuwając, aby być blisko, kiedy naprawdę możemy być potrzebni.

A osobę zmarłą trzeba wspierać modlitwą lub zamówieniem Mszy św. żałobnej.

Aleksandra