W ceremonii występuje wiele symboli o głębokim znaczeniu. Ksiądz Arcybiskup po wejściu do świątyni nie całuje ołtarza, a liturgię rozpoczyna od miejsca przewodniczenia, święci wodę, którą skrapia ołtarz, zgromadzony lud i ściany jako przypomnienie sakramentu chrztu, który czyni nas świątynią Ducha Świętego. Następnie święci ambonę, która jest miejscem proklamowania Słowa Bożego, przestrzenią Liturgii Słowa. „Godność Słowa Bożego wymaga, by w kościele było ono głoszone z miejsca, na którym w czasie Liturgii Słowa spontanicznie skupia się uwaga wiernych” (OWMR 272). Po homilii słowami Litanii Wszystkich Świętych Pańskich prosimy, aby pomagali nam celebrować święte obrzędy. Przez tę modlitwę wyrażamy naszą wiarę w świętych obcowanie i ukazujemy więź pomiędzy Kościołem ziemskim a Kościołem w niebie. Następnie Biskup namaszcza ołtarz i ściany kościoła w miejscu tzw. zacheuszek olejem krzyżma świętego. Przypomina to nam tradycję namaszczania proroków i królów w Starym Testamencie, a także samego Pana Jezusa, który dostąpił namaszczenia, aby odkupić ludzkość. W trakcie tej ceremonii dokonuje się również niewidzialne namaszczenie Duchem Świętym.

Kadzidło, które zostaje spalone na ołtarzu, wskazuje na to, że ofiara Chrystusa, która w sakramentach jest wciąż uobecniana, wznosi się do Boga jako słodka woń. Wznoszący się dym kadzielny jest także znakiem modlitw wiernych, które docierają do tronu Boga. Okadzenie wnętrza kościoła to potwierdzenie faktu, że właśnie ten kościół stał się domem modlitwy. Przede wszystkim okadza się Lud Boży, gdyż jest on świątynią żywą, w której każdy wierny jest duchowym ołtarzem.

Rzymskokatolicka parafia pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gryficach powstała 28 grudnia 1914 r. i obejmowała wówczas swoim duszpasterstwem również katolików w Płotach i Nowogardzie. Decyzje o budowie własnej świątyni podjęto w 1929 r. Już 30 lipca 1930 r. wmurowano kamień węgielny, a dwa lata później, 16 listopada 1932 r., poświęcono nowo wybudowany kościół parafialny.

Po II wojnie światowej świątynia funkcjonowała jako kościół pomocniczy, gdyż duszpasterstwo istniejącej od 1914 r. parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa koncentrowało się przy drugim gryfickim kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Gdy decyzją bp. Jerzego Stroby z dnia 10 sierpnia 1977 r. powstała w Gryficach nowa parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panna, kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa odzyskał swój pierwotny status świątyni parafialnej.

W 2011 r. wspólnota parafialna podjęła wysiłek gruntownego remontu swojego kościoła parafialnego, wykonując m.in. renowację zabytkowych drzwi i witraży, zaś w prezbiterium powstał stały kamienny ołtarz.

W wigilię pierwszej niedzieli Adwentu, 29 listopada 2014 r., abp Andrzej Dzięga dokonał uroczystego poświęcenia ołtarza oraz rekonsekracji odnowionego wnętrza kościoła parafialnego, tym samym trwale potwierdzając tytuł Najświętszego Serca Pana Jezusa. Mamy nadzieję, że uroczystość poświęcenia ołtarza i rekonsekracji kościoła w 100. rocznicę erygowania parafii NSPJ jeszcze bardziej umocni i zjednoczy wspólnotę parafialną.