Byli to ze Szczecina: metropolita abp Andrzej Dzięga, biskup pomocniczy Henryk Wejman i biskup senior Jan Gałecki. Z diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej przybył bp Edward Dajczak, jego biskupi pomocniczy Paweł Cieślik i Krzysztof Zadarko oraz biskup senior Tadeusz Werno. Z diecezji zielonogórsko-gorzowskiej: ordynariusz bp Stefan Regmunt, jego biskup pomocniczy Tadeusz Lityński oraz biskupi seniorzy Adam Dyczkowski i Paweł Socha.

Powodem do świętowania były rocznice otrzymania sakry biskupiej. 25-lecie święceń biskupich obchodzili bp senior Marian Błażej Kruszyłowicz oraz bp Edward Dajczak, 20-lecie bp Stefan Regmunt i bp Paweł Cieślik.

Słowo powitalne do zgromadzonych skierował abp A. Dzięga, witając wszystkich zgromadzonych, których do świątyni przyprowadziły ich serca, aby stanąć przy czcigodnym jubilacie bp. M. B. Kruszyłowiczu we wspólnej modlitwie dziękczynnej i prośbie o dalsze siły w jego biskupiej posłudze. Następnie został odczytany list z Watykanu, datowany 9 grudnia 2014 r., który przesłał Ojciec Święty Franciszek. Zawierał szczere gratulacje za dotychczasową posługę Jubilata na ziemiach nad Odrą i Bałtykiem oraz apostolskie błogosławieństwo papieża dla niego.

Bp Marian B. Kruszyłowicz podziękował obecnym za przybycie i modlitwy, Pasterzowi Kościoła powszechnego Franciszkowi za błogosławieństwo oraz wszystkim osobom, które spotkał na drodze swojego życia.

Homilię wygłosił ordynariusz diecezji zielonogórsko-gorzowskiej bp Stefan Regmunt. W pierwszej jej części przedstawił życie i posługę bp. M. B. Kruszyłowicza, w drugiej zaś osobę i dokonania bp. Edwarda Dajczaka z Koszalina. Tak się bowiem złożyło, że 25 lat temu obaj otrzymali sakrę biskupią tego samego dnia, w święto Objawienia Pańskiego, 6 stycznia 1990 r. Pełni kapłaństwa Chrystusowego udzielił im w Bazylice św. Piotra w Watykanie św. Jan Paweł II.

Bp Marian B. Kruszyłowicz urodził się 6 maja 1936 r. we wsi Gliniszcze należącej do parafii Piaski w powiecie wołkowyskim (obecnie teren ten należy do obwodu grodzieńskiego i znajduje się na Białorusi). Patriotyzm wyniósł z rodzinnego domu. Jego ojciec był obrońcą polskich granic w latach 1918-22. Po II wojnie światowej ojciec i dwaj starsi bracia za wspieranie „żołnierzy wyklętych” w latach 1951-52 zostali aresztowani i skazani, czego on sam uniknął, będąc już uczniem Małego Seminarium Duchownego Ojców Franciszkanów Konwentualnych w Niepokalanowie. 30 sierpnia 1952 r. miał obłóczyny (otrzymał habit zakonny), otrzymał też zakonne imię Błażej. Swoje powołanie franciszkańskie rozpoznał m.in. dzięki lekturze „Rycerza Niepokalanej”. 8 grudnia 1957 r. złożył uroczyste śluby wieczyste. 7 lutego 1960 r. przyjął święcenia kapłańskie. Studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (KUL), specjalizując się w prawosławnej teologii moralnej. W Koszalinie w latach 1963-65 był wikariuszem i katechetą szkół średnich. Prowadził wykłady w Wyższym Seminarium Duchownym Ojców Franciszkanów w Krakowie oraz na KUL-u. Pełnił obowiązki w swojej Prowincji Zakonnej Matki Bożej Niepokalanej, będąc jej ekonomem, definitorem (doradcą prowincjała), wikariuszem. W latach 1971-77 był gwardianem (przełożonym) klasztoru w Niepokalanowie. Uczestniczył w pracach związanych z beatyfikacją o. Maksymiliana Marii Kolbego. W latach 1978-89 przebywał w Rzymie, urzędując w Kurii Generalnej Zakonu Franciszkańskiego. Pełnił tam obowiązki asystenta generalnego i wikariusza zakonu (wspomaganie, zastępowanie generała zakonu). Miał pod opieką zakonników z krajów Europy Środkowo-Wschodniej, po których podróżował, wypełniając szczególne misje powierzone mu przez Stolicę Apostolską. Dla niej pracował też jako konsultor w Papieskiej Komisji ds. Rosji. Po zakończeniu 11-letnich prac w Rzymie powrócił do Polski i został wybrany w 1989 r. prowincjałem Warszawskiej Prowincji Franciszkanów, zostając także przewodniczącym Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce. Tę działalność przerwało mianowanie go 9 grudnia 1989 r. biskupem rytualnym Hadrumetu, z przeznaczeniem do posługi biskupa pomocniczego w Kościele szczecińsko-kamieńskim. Jako swoją dewizę wybrał łacińskie zawołanie „Obedientia et pax” – „Posłuszeństwo i pokój” (podobnie jak święty papież Jan XXIII).

Jak pisał abp A. Dzięga w słowie pasterskim do archidiecezjan, czytanym 4 stycznia 2015 r. we wszystkich parafiach, o gorliwym duszpasterskim posługiwaniu Biskupa Jubilata, „nikt nie jest w stanie zliczyć wygłoszonych kazań, sprawowanych Liturgii, udzielanych sakramentów świętych, szczególnie bierzmowania, poświęceń, błogosławieństw, przeprowadzonych wizytacji kanonicznych, a tym bardziej wielorakich spotkań, narad, konferencji, przygotowywanych dokumentów kościelnych, rozmów i konsultacji, także społecznych, czy innej formy udziału w życiu naszego Kościoła”. Powierzono mu urząd wikariusza generalnego. Pracował w kilku Komisjach i Zespołach Konferencji Episkopatu Polski, był uczestnikiem IX Zgromadzenia Synodu Biskupów w 1994 r. Do dzisiaj pozostaje w kontaktach z Kościołami krajów Europy Wschodniej. Przeszedł na formalną emeryturę w maju 2013 r., nadal służąc aktywnie archidiecezji.

Szerzej dokumentuje jego życiową działalność życiorys pióra ks. Andrzeja Maćkowskiego, zamieszczony w księdze jubileuszowej pt. „Oboedientia et pax”, która zawiera refleksje, wspomnienia i artykuły przygotowane przez przyjaciół i współpracowników.

Drugi z jubilatów – bp Edward Dajczak – urodził się 16 lutego 1949 r. w Świebodzinie w Lubuskiem. W latach 1989-75 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu. 15 czerwca 1975 r. został wyświęcony na kapłana. Kontynuował studia na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, uzyskując licencjat z teologii apostolstwa. W latach 1975-85 pracował jako wikariusz w Kargowej, Kostrzyniu nad Odrą i Zielonej Górze. Potem w latach 1985-88 był dyrektorem Diecezjalnego Duszpasterstwa Charytatywnego w Kurii Biskupiej w Gorzowie, równocześnie także sekretarzem biskupa diecezjalnego Józefa Michalika (1986-88). Dalej przeszedł do pracy w Wyższym Seminarium Duchownym, kierując formacją przyszłych kapłanów jako ojciec duchowny (1988-90), a potem rektor (1990-96) oraz wykładowca tego seminarium. Był też członkiem Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski. 15 grudnia 1989 r. nominowany został biskupem pomocniczym zielonogórsko-gorzowskim i biskupem tytularnym Azury. Jego dewizą jest „Esse in Christo” („Być w Chrystusie”). W diecezji powierzono mu urząd wikariusza generalnego.

23 czerwca 2007 r. mianowany został przez papieża Benedykta XVI biskupem diecezjalnym diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, którą objął kanonicznie 9 lipca 2007 r. W sposób szczególny swą troską pasterską obejmuje nauczycieli i wychowawców. Mając dobry kontakt z młodzieżą od 1999 r., współorganizuje podczas festiwalu rockowego „Przystanek Woodstock” spotkania ewangelizacyjne „Przystanek Jezus”.

Liturgię zakończyło odśpiewane uroczyste „Te Deum” będące podziękowaniem za łaski otrzymane w ciągu 25-lecia posługi biskupiej. Jubilat odebrał wiele życzeń. Wśród składających je byli m.in. zastępca prezydenta Szczecina Krzysztof Soska i wiceprzewodniczący Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego Kazimierz Drzazga.

Do życzeń przyłącza się redakcja „Kościoła nad Odrą i Bałtykiem”. Dziękujemy za liczne owoce biskupiej posługi biskupa seniora Mariana Błażeja Kruszyłowicza i prosimy Boga, by obdarzał go zdrowiem i umacniał swoją łaską w dalszych latach. Zachęcamy naszych Czytelników do modlitwy w jego intencji.