Wszystko zawierzał Bogu i ciągle przypominał, że bez Boga niczego nie zbudujemy. Miał swoją wizję proroczą, którą przy różnych okazjach wypowiadał, że systemy gospodarcze i polityczne nieoparte na prawie Bożym, bez Boga, wcześniej czy później legną w gruzach.

Kiedy władze komunistyczne prześladowały za budowę kościoła, nazywając nasze prace bezprawiem i anarchią, wychodząc od wydarzenia opisanego w Dziejach Apostolskich w 4. rozdziale, kiedy władza żydowska zabroniła Apostołom głosić Chrystusa, powiedział, że więcej trzeba słuchać Boga niż ludzi.

Dziś, kiedy doczekaliśmy się stulecia niepodległości, kiedy dostrzegamy tyle dobrej zmiany w naszej ojczyźnie, widać jak na dłoni, że jego słowa były proroczymi.

Abp Ignacy Tokarczuk, wbrew pozorom, nie był tylko człowiekiem wielkiego czynu, ale i wielkiej troski o kult Boży. Sam znajdował czas na gorącą modlitwę i uwielbienie Boga, ale też i dbał o to, by duszpasterze razem z wiernymi nie zaniedbywali tego ważnego zadania. Pamiętam, jak – na początku budowy naszego kościoła [w Gwizdowie – przyp. red.] – powiedział do mnie: „Budując ten materialny kościół, niech ksiądz stara się również budować ten kościół duchowy”. To było dla mnie oczywiste, ale przypomnienie o tym przez biskupa, w takiej chwili, było czymś bardzo ważnym.

Drugim pięknym rysem jego osobowości jest ogromna troska o człowieka. Można było na niego zawsze liczyć. Nie tylko troszczył się o kapłanów, ale i o wszystkich diecezjan. W tych bardzo trudnych czasach, kiedy komuniści mnie prześladowali, znajdowałem u niego pomoc i radę. Zawsze mnie przyjmował i pocieszał, kiedy miałem problemy. Jeśli nic nie mógł pomóc, to przynajmniej z życzliwością mnie przyjmował, mówiąc: „Niech się ksiądz nie martwi. To się jakoś ułoży”. I jakoś lżej było człowiekowi na sercu, bo wiedziałem, że on jest z nami. Pamiętam, że kiedy raz przyjechałem do niego poskarżyć się na te prześladowania ze strony władz, że jest mi bardzo ciężko, że nie wiem, co mam dalej robić, powiedział do mnie: „Mnie też jest ciężko; dopiero co wróciłem z Warszawy, a tam mnie atakują, że przez te budowy kościołów narażam innych”. Widać było, że bardzo mu było przykro, bo się po prostu rozpłakał. Zrozumiałem wtedy, że moje kłopoty są niczym w porównaniu z jego problemami. Uściskałem go i powiedziałem, że już mi jest lżej, bo wiem, że nie jestem sam, bo Ksiądz Biskup jest ze mną. I odtąd łatwiej mi było znosić wszystkie trudności i szykany.

Był dla nas, kapłanów, i dla wszystkich diecezjan nie tylko pasterzem, ale i ojcem. Wspierał nas nie tylko słowem rady i pociechy, ale i groszem. Sam żył bardzo ubogo, a każdy datek, jaki otrzymywał, zaraz oddawał potrzebującym. Kapłani, budowniczowie kościołów, byli wspierani przez niego. Pomagał w każdy możliwy sposób. Prześladowanych brał w swoją obronę. Pisał listy i różne komunikaty do wiernych, w których powiadamiał o krzywdzie i nakładanych niesprawiedliwych karach przez władze komunistyczne na księży i parafian. Wzywał do wspierania modlitwą i ofiarą prześladowanych za budowę kościołów i innych budynków parafialnych. Każdy grosz, jaki dostawał od życzliwych ludzi, przekazywał innym, będącym w potrzebie.

Opowiadał mi ksiądz z Gródka Podolskiego na Ukrainie, budowniczy wielu kościołów, klasztorów, kaplic, seminarium duchownego i Domu Miłosierdzia, śp. ks. Władysław Wanags, że ile razy przyjeżdżał do Polski, zawsze wstępował do niego i zawsze otrzymywał pomoc pieniężną na te zbożne cele. Ile miał, tyle dawał.

Abp Ignacy Tokarczuk w tej trosce o człowieka postawił sobie jako zadanie takie założenie, że w parafiach wiejskich odległość wiernych do świątyni nie powinna być większa niż 4 km, a parafie miejskie nie powinny liczyć więcej niż 10 tys. wiernych. Wszystko po to, aby ludzie mieli łatwy dostęp do Pana Jezusa i żeby wszyscy byli objęci opieką duszpasterską.

Kiedy pod koniec jego życia, 18 października 2012 r., odwiedziłem go razem z moim kolegą, prosił nas, abyśmy z nim pojechali w Bieszczady, bo chciałby zobaczyć tam nowe kościoły. Cieszył się jak dziecko, na myśl o tym, że jeszcze je zobaczy. Nie dał rady. Zrobiliśmy zdjęcia tych kościołów. Był bardzo szczęśliwy, oglądając je i słuchał uważnie relacji o stanie duszpasterstwa na terenie Bieszczad. Niewiele już widział na tych fotografiach, ale czule ich dotykał i kilka razy powtarzał, jak refren hymnu pochwalnego, słowa: „To znaczy, że Bieszczady są już opanowane”. Na jego twarzy malowała się wielka radość i poczucie dobrze spełnionej misji na tym terenie.