Dzieło pochodzi z Małopolski, przypuszczalnie z Krakowa. Powstało między rokiem 1430-1440 na drewnie lipowym. Według najnowszych badań postać niewiasty w stroju zakonnym, z księgą w ręku, podtrzymującą pionowo ustawioną laskę, z której wyrastają ulistnione gałązki, może być identyfikowana ze św. Kingą. Jej lipowa laska, jak przekazuje legenda hagiograficzna, w cudowny sposób wypuściła liście. W klasztorze klarysek w Starym Sączu przez wieki otaczano kultem lipę, wiązaną z tym cudownym wydarzeniem z życia św. Kingi.
Liryczne w nastroju przedstawienie ukazuje trzy święte niewiasty zasiadające na wspólnej ławie w symetrycznym, fryzowym układzie, co pozostaje w malarstwie tablicowym Małopolski zjawiskiem odosobnionym. Tło kompozycji zamiast gotyckich elementów architektonicznych wypełnia płasko rozwieszona tkanina, ozdobiona ornamentyką roślinną w postaci palmet (dekoracja w kształcie liścia palmy) i kwiatonów oraz sylwetkami skrzydlatych smoków – motywów, jakie występowały na XIV-wiecznych tkaninach włoskich.
Przedstawienie ukazuje trzy kobiety ze swoimi atrybutami, podkreślającymi odrębność każdej z nich – gościnność św. Marty, łagodność św. Agnieszki i mądrość św. Kingi. Na obrazie niewiasty pozostają ze sobą w dialogu.
Jest to najstarszy w polskiej sztuce przykład przedstawienia określanego jako Santa Conversatione (Święta Rozmowa). Wydaje się, że te trzy niewiasty były takimi, bo mogły się wpatrywać w piękno i pełnię łaski Maryi, dlatego też, tak jak Maryja, były gotowe odpowiedzieć na swoje powołanie i realizować swoje talenty. Maryja staje się lustrem do rozpoznawania własnej kobiecości. W niej odzwierciedla się zamysł Stwórcy co do zadań, do jakich Bóg powołuje kobietę.
Dzięki Maryi z Nazaretu, na którą spoglądamy, możemy poznać tajemnicę przeżywania swojej kobiecości i rozkwitać w pięknie. Jak mawiał św. Jan Paweł II: „Maryja z Nazaretu osiąga pełnię doskonałości tego, co kobiece”. Przeglądając się w Maryi, możemy odkrywać prawdę o nas samych. Kobieta piękna to kobieta: gościnna, łagodna, mądra, wrażliwa, czuła, dobra, roztropna, odważna, idąca do pracy, przygotowująca posiłek, wieszająca pranie. Każdy z nas ma swoje atrybuty.
Ołtarz Matki Bożej Miłosierdzia w sanktuarium w Piekoszowie
W piekoszowskim Centrum Kultury, w wypełnionej
po brzegi auli, odbyło się 13 czerwca br.
sympozjum naukowe pt. „Oto Matka Twoja”,
które wpisało się w jubileusz obchodów
50-lecia koronacji piekoszowskiego wizerunku.
Główne uroczystości w sanktuarium zaplanowano
na 8-9 września, natomiast 18 listopada,
na zakończenie obchodów w Piekoszowie,
Mszy św. będzie przewodniczył Prymas Polski.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
W ramach przygotowań do Światowych Dni Młodzieży w Seulu w 2027 roku w kościele Wniebowzięcia NMP na wrocławskim Ołtaszynie miało miejsce nawiedzenie ikony Matki Bożej Królowej Pokoju.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
