Ich działanie jest zorganizowane. Od początku wojny za wschodnią granicę wysłali ponad dwadzieścia tirów z artykułami medycznymi, lekarstwami i innymi najpotrzebniejszymi rzeczami. Na przejściach granicznych w Hrebennem i Budomierzu pełnią 24-godzinne dyżury. Są jednymi z pierwszych, od których utrudzeni ucieczką Ukraińcy otrzymują dobre słowo i kubek ciepłej herbaty... Teraz przygotowują się do niesienia długofalowej pomocy.

Krok po kroku

Rycerze Kolumba za przykładem swojego założyciela – amerykańskiego księdza Michaela McGivneya (1852-90) realizują drogę wiary przez uczynki miłosierdzia. Po wybuchu wojny na Ukrainie byli jednymi z pierwszych, którzy przesłali transporty lekarstw i żywności za wschodnią granicę. – Na Ukrainie działają rady Rycerzy Kolumba. Dzięki temu mieliśmy informacje z pierwszej ręki o tym, czego im potrzeba. Już w poniedziałek, 4 dni po pierwszych bombardowaniach, tir z pomocą humanitarną pojechał do Lwowa – informuje Krzysztof Zuba, delegat stanowy.

Centra logistyczne, w których gromadzone są dary, znajdują się w Krakowie, Tomaszowie Lubelskim i Radomiu. Zbiórki wspierają właściciele wielkich firm i przedsiębiorstw. Środki pieniężne wysyłają bracia z całego świata. Do tej pory Rycerze Kolumba zgromadzili ponad 8 mln dol.

Wciąż udaje się też bezpośrednio pomagać tym, którzy docierają na polską stronę. – Bardzo szybko na przejściu granicznym w Hrebennem utworzony został Namiot Miłosierdzia. Miejsce ogrzewane, w którym można odpocząć, posilić się, a także usłyszeć informacje o transportach w głąb Polski czy dopełnić potrzebne formalności – mówi p. Krzysztof i podkreśla, że to wspólna inicjatywa Rycerzy Kolumba, Wspólnoty Przyjaciele Oblubieńca i Caritas. W namiotach znalazło się także miejsce do modlitwy, gdzie odprawiane są Msze św.

Najważniejsze spotkania

Oferowana przez rycerzy pomoc jest wielowymiarowa. Każde działanie rozpoczyna się modlitwą, budowaną przez mosty jedności i braterstwa. O godz. 21, w łączności z Jasną Górą, rycerze wraz z rodzinami modlą się o pokój na świecie, wytchnienie dla uchodźców i błogosławieństwo Boże dla wolontariuszy. A tych na polsko-ukraińskich przejściach granicznych wciąż jest wielu. Z grupą rycerzy z Chojnic do Budomierza pojechał w drugiej połowie marca ks. Janusz Chyła, proboszcz parafii Matki Bożej Królowej Polski w Chojnicach i felietonista Niedzieli. Ksiądz Chyła zaznaczył, że po niemal miesiącu od wybuchu wojny sytuacja w punktach granicznych znacznie się zmieniła. – Pierwsze pytanie, które zrodziło się po przyjeździe do Budomierza, to: „po co tu jesteśmy?” – wspomina duchowny. – W naszych głowach utkwiły obrazy medialne z pierwszych dni wojny, kiedy do Polski przybywało tak wielu uchodźców, że wolontariusze biegali między nimi, nie wiedząc, kim się zająć w pierwszej kolejności. My dotarliśmy do niemal pustego miasteczka namiotowego i czekaliśmy na dyspozycje, nie będąc pewni, co dalej. To było dla nas ważne doświadczenie, pomogło nam się wczuć w sytuację uchodźców, którzy po przekroczeniu granicy często autentycznie nie wiedzieli, co robić, dokąd pójść – wyznaje kapłan.

Każdy rycerz czuwał po 6 godzin. Najtrudniej było nocą, gdy temperatury spadały nawet do -8°C. W końcu na horyzoncie pojawiały się autobusy, ale też uchodźcy pokonujący drogę do granicy pieszo. Mężczyźni wychodzili z namiotu i witali zmęczone, roztargnione kobiety i dzieci. Po przekroczeniu granicy Ukrainki dzwoniły do bliskich i mówiły: „Już się nie martw, jesteśmy w Europie”.

Kobiety z małymi dziećmi z niemal zrównanego z ziemią Mariupola do Polski jechały przez 4 dni. Rycerz Kolumba z parafii Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej w Częstochowie Stanisław Dziwiński wspomina rozmowę z mieszkankami zniszczonego miasta. – Gdy zapytałem, jak tam było, to panie odpowiadały ze łzami tylko jedno: „Straszno” – relacjonuje mężczyzna. Ukrainki zostały wysłane do Polski ze swoimi dziećmi przez ojców i mężów, którzy nie potrafili walczyć o ojczyznę, wiedząc o stałym zagrożeniu życia swoich najbliższych. Wyjazd nie należał do łatwych, bo Mariupol był pod stałym ostrzałem. Inna kobieta z dwójką dzieci uciekła samochodem z bombardowanego Czernihowa. – Płacząc, opowiadała, że widziała zniszczone samochody na poboczu drogi z nieżyjącymi już ludźmi w środku, a ona modliła się, by pocisk nie trafił w jej auto. Tragedia tych ludzi jest ogromna, ale najbardziej w naszych sercach zostaje widok tych najmniejszych, niewinnych dzieci wtulonych w swoje matki lub starsze rodzeństwo – wyznaje p. Stanisław.

Dlaczego rycerze angażują się w pomoc uchodźcom? – Wszyscy jesteśmy braćmi, dlatego tu przyjeżdżamy. Czujemy potrzebę pomagania Ukraińcom. Zewsząd słyszę podziękowania, oni z ogromnym wzruszeniem mówią, że nam tego nigdy nie zapomną, a my niejednokrotnie przez łzy zapewniamy, że chcemy im przekazać tylko odrobinę serca – odpowiada p. Dziwiński.

Nowe siły

Od początku roku bratniego (tj. od 1 lipca 2021 r.) do Rycerzy Kolumba dołączyło aż 500 braci. Delegat stanowy przewiduje, że ten rok przyniesie kolejny rekord. Zainteresowanie zakonem cieszy odpowiedzialnych za jego rozwój, bo pracy w związku z kryzysem ukraińskim przybywa. – Pomoc, która jest potrzebna, będzie pomocą długofalową. To ważny aspekt, żeby rycerze działali przy swoich parafiach. Już na początku wojny na Ukrainie zbudowaliśmy bazę mieszkań i grupę rycerzy gotowych przyjąć uchodźców do swoich rodzin. Ciągle organizujemy też lokalne zbiórki. Wsparcie trwa – mówi p. Zuba.

W czym tkwi siła Rycerzy Kolumba? Ksiądz Chyła odpowiada: – W otwartości na działanie łaski Bożej i odczytywaniu znaków czasu. Tak było od samego początku. Kiedy ks. Michael McGivney założył w New Haven Rycerzy Kolumba, podkreślało się, że wyprzedził pewne modele funkcjonowania w Kościele, które dla nas są oczywiste po Soborze Watykańskim II. Duchowość chrześcijańska musi być zakorzeniona w logice Wcielenia, nie może być ucieczką od świata, problemów, z którymi ludzie muszą się mierzyć. Z jednej strony mamy otwarcie na działanie łaski Pana Boga, a z drugiej – ten rys męski, czyli wiarę przez uczynki, działanie, które nie pomija formacji. Aby nasza posługa była nie aktywizmem w Kościele, ale ewangeliczną postawą miłosierdzia, dążymy do pełnego wewnętrznego zintegrowania, współpracując z rozumem i wiarą.

Jak dodaje Krzysztof Zuba, recepta ks. McGivneya, realizowana z powodzeniem od 140 lat, sprawiła, że dwudziestoosobowa wspólnota przerodziła się w... dwumilionową. – W moim odczuciu prawdziwa siła wynika z tego, że dzięki działalności w naszej organizacji mężczyźni odnajdują swoje powołanie w życiu. Przez modlitwę i podejmowane inicjatywy wspierające wiarę, rodziny, społeczność i życie stają się lepszymi mężami, ojcami, dziadkami, sąsiadami. I w ten sposób walczą o swoje zbawienie... – kończy delegat stanowy Rycerzy Kolumba.