Warto przypominać i opisywać nie istniejące z różnych przyczyn zabytki, choćby dlatego, żeby pamięć o nich przekazać następnym pokoleniom. Wśród tych zabytków zwróćmy uwagę na odsłonięty 12 listopada 1933 r. w Pabianicach Pomnik Niepodległości, dłuta M. Lubelskiego. Swoje powstanie pomnik ten zawdzięcza licznym ofiarom pabianickiego społeczeństwa, które w ten sposób chciało upamiętnić radosny fakt wyzwolenia Ojczyzny z pęt niewoli zaborców i bolszewików w 1920 r. Pomnik ten wystawiono w miejscu, gdzie latem 1863 r. kwaterowali powstańcy, a wśród nich liczni mieszkańcy miasta. W tym samym miejscu 10 grudnia 1905 r. w olbrzymiej demonstracji pabianiczanie domagali się wolności i niepodległości, a w październiku 1914 r. zatrzymał się pierwszy w Pabianicach oddział legionistów. Wtedy to zagrano nie słyszany w mieście od wielu lat Mazurek Dąbrowskiego.

W tym samym miejscu, pierwszy pabianicki oddział wojska polskiego pod dowództwem pabianiczanina - porucznika Antoniego Jankowskiego - w grudniu 1918 r. składał przysięgę na wierność Rzeczypospolitej. Jak ten pomnik wyglądał? Na jego cokole stał czuwający legionista, u którego nóg leżały zdruzgotane słupy graniczne. Natomiast na ścianach umieszczono twarz marszałka Józefa Piłsudskiego oraz nazwiska tych pabianiczan, nazywanych Orlętami Pabianic, którzy w latach 1914-20 oddali swoje życie za Ojczyznę. Były to nazwiska poległych harcerzy, uczniów, robotników i inteligencji. 15 listopada 1939 r. okupant w ramach zwalczania polskości wysadził go w powietrze.