Zbudujmy dom wędrownym

Ze względu na swoje położenie, Polska jest krajem, gdzie krzyżują się drogi cudzoziemców zmierzających w różnych kierunkach. Jesteśmy nie tylko krajem tranzytowym. Polska staje się docelowym miejscem schronienia. Obecnie co roku do Polski przybywają setki ludzi szukających swojego miejsca na ziemi. W ojczystych krajach czekają ich prześladowania, czystki etniczne, wojna. Poszukiwanie azylu w innym kraju jest często jedyną szansą na przeżycie. Dotarcie do tego kraju odbywa się w sytuacji wielkiego zagrożenia. Podróży takiej towarzyszą gwałty, morderstwa. Bardzo często uchodźcy stają się ofiarami napadów rabunkowych, tracą mienie. W momencie dotarcia do pierwszego bezpiecznego kraju, uchodźcy mogą składać wnioski o nadanie im statusu uchodźcy. Dla narodu czeczeńskiego takim krajem jest właśnie Polska. W 2005 r. do Urzędu ds. Repatriacji i Cudzoziemców wpłynęło 6860 wniosków o nadanie statusu uchodźcy, 6244 - złożyli Rosjanie narodowości czeczeńskiej. Po złożeniu takiego wniosku, azylanci mogą mieszkać w specjalnych ośrodkach dla uchodźców i oczekiwać na decyzję Prezesa Urzędu ds. Repatriacji i Cudzoziemców, przyznającą im status uchodźcy. Los uchodźcy to przede wszystkim niestabilność i obawa o jutro. Brak znajomości języka polskiego, odmienne tradycje kulturowe, brak rodziny, domu, pracy, pustka, bezradność nie wpływają pozytywnie na budowanie nowej spokojnej przyszłości. Z wielkim trudem stają się oni częścią polskiej rzeczywistości. Tworzenie nowego domu - symbolu wszystkiego, co stałe i bezpieczne jest niezwykle trudnym i złożonym procesem. Sami uchodźcy nie dają sobie z tym rady i liczą na pomoc różnych organizacji pozarządowych, działających na terenie naszego kraju.
Inną grupą cudzoziemców budujących swoją rodzinę i swój dom w naszym kraju są migranci. Jeszcze przed wejściem Polski do Unii Europejskiej nastąpił gwałtowny rozwój procesu migracji międzynarodowej. Zostaliśmy krajem docelowym dla rzeszy obywateli Ukrainy, Rosji, Białorusi, Armenii, Wietnamu. Przyczyną migracji jest zawsze chęć poprawy życia przez poszukiwanie lepszej pracy. Migranci zawierają związki małżeńskie z obywatelami Polski, zakładają rodziny, w początkowym etapie pracują nielegalnie w sektorze budowlanym, rolniczym, zajmują się handlem. Kobiety opiekują się dziećmi, osobami starszymi, prowadzą gospodarstwa domowe. Legalizacja pobytu nie jest jednak procesem łatwym i krótkotrwałym. Po trzech latach zezwolenia na pobyt czasowy, można ubiegać się o pobyt stały i dopiero po kolejnych pięciu latach - o nadanie obywatelstwa polskiego. Kontakty z urzędami wojewódzkimi oraz zebranie wszystkich potrzebnych dokumentów, zaświadczeń, tłumaczeń, sprawia migrantom wiele trudności, dlatego bardzo chętnie korzystają z pomocy wyspecjalizowanych w tym kierunku placówek.
Caritas Polska już od ponad 10 lat prowadzi program pomocy migrantom i uchodźcom. W ramach projektów finansowanych z Europejskiego Funduszu Uchodźczego, można zapewnić tym grupom społecznym kompleksową pomoc psychologiczną, prawną i socjalną. Caritas Diecezji Legnickiej już od 7 lat prowadzi Centrum Pomocy Migrantom i Uchodźcom w Zgorzelcu przy parafii św. Bonifacego, w którym udzielana jest pomoc dla uchodźców, azylantów readmitowanych z Niemiec, dla migrantów legalnych i nielegalnych, dla repatriantów oraz dla Polaków posiadających zakaz przekraczania granicy do Niemiec. Porady prawne dotyczące procedur administracyjnych, monitorowanie dostępu cudzoziemców do urzędów i sądów w Polsce, poradnictwo w zakresie pomocy społecznej i opieki medycznej, zajęcia wyrównawcze uwzględniające specyficzne trudności dzieci cudzoziemców, pomoc socjalna i rzeczowa - to zadania, które na co dzień wykonywane są w zgorzeleckiej placówce. Miesięcznie z pomocy Centrum Pomocy Migrantom i Uchodźcom korzysta ok. 50 cudzoziemców. Większość rodzin już od kilku lat wspólnie z pracownikiem Caritas rozwiązuje swoje problemy związane z legalizacją pobytu, poszukiwaniem pracy, mieszkania, wyjazdami za granicę itp. W Caritas cudzoziemcy czują się bezpieczni, a indywidualne podejście do ich problemów i wspólne szukanie rozwiązań sprawia, że z nadzieją patrzą w przyszłość.
Dzień Migranta i Uchodźcy, obchodzony w tym roku 20 czerwca, jest okazją do rozmów i przemyśleń o podstawowych ludzkich wartościach, o prawach, które przysługują każdemu człowiekowi i o tym, że nie wszędzie te prawa są respektowane. Można powiedzieć, że losy migrantów i uchodźców leżą w naszych rękach; jak nimi pokierujemy, jakie wartości społeczne, moralne i duchowe im przekażemy, takie będą podstawy polskiego społeczeństwa wielokulturowego. Z okazji obchodów Dnia Migranta i Uchodźcy w szkołach podstawowych i gimnazjach na terenie Zgorzelca oraz gminy Zgorzelec został ogłoszony konkurs plastyczny, zatytułowany: Mój kolega Polak - mój kolega cudzoziemiec. Wzięło w nim udział 32 dzieci, wykonując prace plastyczne dowolną techniką malarską. Komisja konkursowa, składająca się z pracowników Gminnego Ośrodka Kultury w Zgorzelcu oraz pracownika parafii św. Bonifacego, wytypowała 12 najlepszych prac, które zostały nagrodzone w postaci słownika polsko-angielskiego i angielsko-polskiego oraz encyklopedii Wielkie Cywilizacje. Dodatkowo 8 prac wyróżniono specjalnymi dyplomami Caritas. Nagrody książkowe sponsorowała Caritas Polska. Wszystkie wytypowane prace zostały przesłane do Warszawy i wezmą udział w II etapie konkursu.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy Bracia i Siostry, Jednym z największych mistrzów średniowiecznej teologii jest św. Albert Wielki. Tytuł „wielki” („magnus”), z jakim przeszedł on do historii, wskazuje na bogactwo i głębię jego nauczania, które połączył ze świętością życia. Już jemu współcześni nie wahali się przyznawać mu wspaniałych tytułów; jeden z jego uczniów, Ulryk ze Strasburga, nazwał go „zdumieniem i cudem naszej epoki”. Urodził się w Niemczech na początku XIII wieku i w bardzo młodym wieku udał się do Włoch, do Padwy, gdzie mieścił się jeden z najsłynniejszych uniwersytetów w średniowieczu. Poświęcił się studiom „sztuk wyzwolonych”: gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki, tj. ogólnej kultury, przejawiając swoje typowe zainteresowanie naukami przyrodniczymi, które miały się stać niebawem ulubionym polem jego specjalizacji. Podczas pobytu w Padwie uczęszczał do kościoła Dominikanów, do których dołączył później, składając tam śluby zakonne. Źródła hagiograficzne pozwalają się domyślać, że Albert stopniowo dojrzewał do tej decyzji. Mocna relacja z Bogiem, przykład świętości braci dominikanów, słuchanie kazań bł. Jordana z Saksonii, następcy św. Dominika w przewodzeniu Zakonowi Kaznodziejskiemu, to czynniki decydujące o rozwianiu wszelkich wątpliwości i przezwyciężeniu także oporu rodziny. Często w latach młodości Bóg mówi do nas i wskazuje plan naszego życia. Jak dla Alberta, także dla nas wszystkich modlitwa osobista, ożywiana słowem Bożym, przystępowanie do sakramentów i kierownictwo duchowe oświeconych mężów są narzędziami służącymi odkryciu głosu Boga i pójściu za nim. Habit zakonny otrzymał z rąk bł. Jordana z Saksonii. Po święceniach kapłańskich przełożeni skierowali go do nauczania w różnych ośrodkach studiów teologicznych przy klasztorach Ojców Dominikanów. Błyskotliwość intelektualna pozwoliła mu doskonalić studium teologii na najsłynniejszym uniwersytecie tamtych czasów - w Paryżu. Św. Albert rozpoczął wówczas tę niezwykłą działalność pisarską, którą miał odtąd prowadzić przez całe życie. Powierzano mu ważne zadania. W 1248 r. został oddelegowany do zorganizowania studium teologii w Kolonii - jednym z najważniejszych ośrodków Niemiec, gdzie wielokrotnie mieszkał i która stała się jego przybranym miastem. Z Paryża przywiózł ze sobą do Kolonii swego wyjątkowego ucznia, Tomasza z Akwinu. Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta. Między obu tymi wielkimi teologami zawiązały się stosunki oparte na wzajemnym szacunki i przyjaźni - zaletach ludzkich bardzo przydatnych w rozwoju nauki. W 1254 r. Albert został wybrany na przełożonego „Prowincji Teutońskiej”, czyli niemieckiej, dominikanów, która obejmowała wspólnoty rozsiane na rozległym obszarze Europy Środkowej i Północnej. Wyróżniał się gorliwością, z jaką pełnił tę posługę, odwiedzając wspólnoty i wzywając nieustannie braci do wierności św. Dominikowi, jego nauczaniu i przykładom. Jego przymioty i zdolności nie uszły uwadze ówczesnego papieża Aleksandra IV, który zapragnął, by Albert towarzyszył mu przez jakiś czas w Anagni - dokąd papieże udawali się często - w samym Rzymie i w Viterbo, aby zasięgać jego rad w sprawach teologii. Tenże papież mianował go biskupem Ratyzbony - wielkiej i sławnej diecezji, która jednak przeżywała trudne chwile. Od 1260 do 1262 r. Albert pełnił tę posługę z niestrudzonym oddaniem, przywracając pokój i zgodę w mieście, reorganizując parafie i klasztory oraz nadając nowy bodziec działalności charytatywnej. W latach 1263-64 Albert głosił kazania w Niemczech i Czechach na życzenie Urbana IV, po czym wrócił do Kolonii, aby podjąć na nowo swoją misję nauczyciela, uczonego i pisarza. Będąc człowiekiem modlitwy, nauki i miłości, cieszył się wielkim autorytetem, gdy wypowiadał się z okazji różnych wydarzeń w Kościele i społeczeństwie swoich czasów: był przede wszystkim mężem pojednania i pokoju w Kolonii, gdzie doszło do poważnego konfliktu arcybiskupa z instytucjami miasta; nie oszczędzał się podczas II Soboru Lyońskiego, zwołanego w 1274 r. przez Grzegorza X, by doprowadzić do unii Kościołów łacińskiego i greckiego po podziale w wyniku wielkiej schizmy wschodniej z 1054 r.; wyjaśnił myśl Tomasza z Akwinu, która stała się przedmiotem całkowicie nieuzasadnionych zastrzeżeń, a nawet oskarżeń. Zmarł w swej celi w klasztorze Świętego Krzyża w Kolonii w 1280 r. i bardzo szybko czczony był przez swoich współbraci. Kościół beatyfikował go w 1622 r., zaś kanonizacja miała miejsce w 1931 r., gdy papież Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła. Było to uznanie dla tego wielkiego męża Bożego i wybitnego uczonego nie tylko w dziedzinie prawd wiary, ale i w wielu innych dziedzinach wiedzy; patrząc na tytuły jego licznych dzieł, zdajemy sobie sprawę z tego, że jego kultura miała w sobie coś z cudu, i że jego encyklopedyczne zainteresowania skłoniły go do zajęcia się nie tylko filozofią i teologią, jak wielu mu współczesnych, ale także wszelkimi innymi, znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię. Z tego też powodu Pius XII ogłosił go patronem uczonych w zakresie nauk przyrodniczych i jest on też nazywany „Doctor universalis” - właśnie ze względu na rozległość swoich zainteresowań i swojej wiedzy. Niewątpliwie metody naukowe stosowane przez św. Alberta Wielkiego nie są takie jak te, które miały się przyjąć w późniejszych stuleciach. Polegały po prostu na obserwacji, opisie i klasyfikacji badanych zjawisk, w ten sposób jednak otworzył on drzwi dla przyszłych prac. Św. Albert może nas wiele jeszcze nauczyć. Przede wszystkim pokazuje, że między wiarą a nauką nie ma sprzeczności, mimo pewnych epizodów, świadczących o nieporozumieniach, jakie odnotowano w historii. Człowiek wiary i modlitwy, jakim był św. Albert Wielki, może spokojnie uprawiać nauki przyrodnicze i czynić postępy w poznawaniu mikro- i makrokosmosu, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to przyczynia się do podsycania pragnienia i miłości do Boga. Biblia mówi nam o stworzeniu jako pierwszym języku, w którym Bóg, będący najwyższą inteligencją i Logosem, objawia nam coś o sobie. Księga Mądrości np. stwierdza, że zjawiska przyrody, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, przez które, w podobny sposób, możemy poznać Autora stworzenia (por. Mdr 13, 5). Uciekając się do porównania klasycznego w średniowieczu i odrodzeniu, można porównać świat przyrody do księgi napisanej przez Boga, którą czytamy, opierając się na różnych sposobach postrzegania nauk (por. Przemówienie do uczestników plenarnego posiedzenia Papieskiej Akademii Nauk, 31 października 2008 r.). Iluż bowiem uczonych, krocząc śladami św. Alberta Wielkiego, prowadziło swe badania, czerpiąc natchnienie ze zdumienia i wdzięczności w obliczu świata, który ich oczom - naukowców i wierzących - jawił się i jawi jako dobre dzieło mądrego i miłującego Stwórcy! Badanie naukowe przekształca się wówczas w hymn chwały. Zrozumiał to doskonale wielki astrofizyk naszych czasów, którego proces beatyfikacyjny się rozpoczął, Enrico Medi, gdy napisał: „O, wy, tajemnicze galaktyki... widzę was, obliczam was, poznaję i odkrywam was, zgłębiam was i gromadzę. Z was czerpię światło i czynię zeń naukę, wykonuję ruch i czynię zeń mądrość, biorę iskrzenie się kolorów i czynię zeń poezję; biorę was, gwiazdy, w swe ręce i drżąc w jedności mego jestestwa, unoszę was ponad was same, i w modlitwie składam was Stwórcy, którego tylko za moją sprawą wy, gwiazdy, możecie wielbić” („Dzieła”. „Hymn ku czci dzieła stworzenia”). Św. Albert Wielki przypomina nam, że między nauką a wiarą istnieje przyjaźń, i że ludzie nauki mogą przebyć, dzięki swemu powołaniu do poznawania przyrody, prawdziwą i fascynującą drogę świętości. Jego niezwykłe otwarcie umysłu przejawia się także w działalności kulturalnej, którą podjął z powodzeniem, a mianowicie w przyjęciu i dowartościowaniu myśli Arystotelesa. W czasach św. Alberta szerzyła się bowiem znajomość licznych dzieł tego filozofa greckiego, żyjącego w IV wieku przed Chrystusem, zwłaszcza w dziedzinie etyki i metafizyki. Ukazywały one siłę rozumu, wyjaśniały w sposób jasny i przejrzysty sens i strukturę rzeczywistości, jej zrozumiałość, wartość i cel ludzkich czynów. Św. Albert Wielki otworzył drzwi pełnej recepcji filozofii Arystotelesa w średniowiecznej filozofii i teologii, recepcji opracowanej potem w sposób ostateczny przez św. Tomasza. Owa recepcja filozofii, powiedzmy pogańskiej i przedchrześcijańskiej, oznaczała prawdziwą rewolucję kulturalną w tamtych czasach. Wielu myślicieli chrześcijańskich lękało się bowiem filozofii Arystotelesa, filozofii niechrześcijańskiej, przede wszystkim dlatego, że prezentowana przez swych komentatorów arabskich, interpretowana była tak, by wydać się, przynajmniej w niektórych punktach, jako całkowicie nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską. Pojawiał się zatem dylemat: czy wiara i rozum są w sprzeczności z sobą, czy nie? Na tym polega jedna z wielkich zasług św. Alberta: zgodnie z wymogami naukowymi poznawał dzieła Arystotelesa, przekonany, że wszystko to, co jest rzeczywiście racjonalne, jest do pogodzenia z wiarą objawioną w Piśmie Świętym. Innymi słowy, św. Albert Wielki przyczynił się w ten sposób do stworzenia filozofii samodzielnej, różnej od teologii i połączonej z nią wyłącznie przez jedność prawdy. Tak narodziło się w XIII wieku wyraźne rozróżnienie między tymi dwiema gałęziami wiedzy - filozofią a teologią - które we wzajemnym dialogu współpracują zgodnie w odkrywaniu prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa: i to przede wszystkim teologia, określona przez św. Alberta jako „nauka afektywna”, jest tą, która wskazuje człowiekowi jego powołanie do wiecznej radości, radości, która wypływa z pełnego przylgnięcia do prawdy. Św. Albert Wielki potrafił przekazać te pojęcia w sposób prosty i zrozumiały. Prawdziwy syn św. Dominika głosił chętnie kazania ludowi Bożemu, który zdobywał swym słowem i przykładem swego życia. Drodzy Bracia i Siostry, prośmy Pana, aby nie zabrakło nigdy w Kościele świętym uczonych, pobożnych i mądrych teologów jak św. Albert Wielki, i aby pomógł on każdemu z nas utożsamiać się z „formułą świętości”, którą realizował w swoim życiu: „Chcieć tego wszystkiego, czego ja chcę dla chwały Boga, jak Bóg chce dla swej chwały tego wszystkiego, czego On chce”, tzn. aby upodabniać się coraz bardziej do woli Boga, aby chcieć i czynić jedynie i zawsze to wszystko dla Jego chwały.