Piosenkę Aż dojdziemy pierwszy raz zamieściłem w Niedzieli w 2002 r. Ocalmy ją od zapomnienia. Jest piękna. Napisała ją najwspanialsza polska piosenkarka i gorąca patriotka Hanka Ordonówna. Jej mottem uczyniła słowa Generała Władysława Andersa: „Może nie wszyscy, ale dojdziemy”. Napisała ją w sanatoryjnym, szpitalnym łóżku w Bejrucie, na wiadomość o zdobyciu przez Polaków Monte Cassino. Przedtem była więźniem i niewolnikiem sowieckiego łagru. Uwolniona z sowieckiego piekła, schorowana, śpiewała dla żołnierzy tułaczy i ratowała polskie dzieci. Wstrząsającym świadectwem jest jej książka Tułacze dzieci.
Nasz Wieczór 16 maja w Liceum im. J. Słowackiego poświęciliśmy serdecznym rocznicom: 84. urodzinom Ojca Świętego i 60. rocznicy polskiego zwycięstwa w Bitwie o Monte Cassino. Otworzyły Wieczór słowa Ojca Świętego, wypowiedziane na Błoniach Krakowskich 10 czerwca 1974 r.: „Zanim odejdę - proszę Was, abyście całe to duchowe dziedzictwo, któremu na imię Polska, raz jeszcze przyjęli z wiarą, nadzieją i miłością - taką, jaką zaszczepia w nas Chrystus na chrzcie św., abyście nigdy nie zwątpili, nie znużyli się i nie zniechęcili - abyście nie podcinali tych korzeni, z których wyrastamy”.
Było nas wielu - z Częstochowy i przybyłych z innych miast. Gorąco dziękuję dzieciom i młodzieży, mówiącym poezję i przewodzącym naszemu śpiewaniu: Natalii Moskalik z Przedszkola nr 15, Angelice Ziółkowskiej, Annie Żesławskiej, Szymonowi Binkowi ze Szkoły Podstawowej nr 32, Małgosi Trzewiczek z Gimnazjum im. Armii Krajowej, Basi i Tomkowi Bagińskim. Monice Badorze i Katarzynie Kortas z Ogniska Wychowawczego „Uśmiech dziecka”, Annie Wiśniewskiej z Gimnazjum im. św. Jadwigi Królowej, Sandrze Kmieciak z Liceum im. J. Słowackiego, Maksymilianowi Moroniowi z Katolickiego Liceum im. Matki Bożej Jasnogórskiej. I dziękuję starszym: poetce Elżbiecie Żabińskiej i Helenie Grynowskiej. Dziękuję solistom: skrzypaczce Agnieszce Siewierskiej - uczennicy Liceum Muzycznego i akompaniującej na pianinie jej nauczycielce Urszuli Ledwoń za Kujawiaka Henryka Wieniawskiego, Stanisławowi Tomczyńskiemu, profesorowi Szkoły Muzycznej za Mazurka g-moll Chopina, Januszowi Markowskiemu z Ogniska Muzycznego „Konsonans” za Poloneza Ogińskiego oraz polonezy i Mazurka F-dur Chopina.
Poezję, wiele pieśni i muzykę dedykowaliśmy Ojcu Świętemu i żołnierzom spod Monte Cassino i ich dowódcy, Generałowi Andersowi. Usłyszeliśmy odtworzony głos Generała Andersa: „Pamiętajcie chłopcy, że jesteście przyszłością narodu polskiego. Warszawa, Wilno, Lwów, Kraków, Poznań patrzą na was, tęsknią i czekają!”. I usłyszeliśmy głos Feliksa Konarskiego Ref-Rena: wzruszające wspomnienia i jego wojenne piosenki. To cenne nagranie otrzymałem od ostatniego Prezydenta II Rzeczypospolitej Ryszarda Kaczorowskiego. Gdy Ref-Ren zaczął śpiewać swoją najsławniejszą pieśń Czerwone maki na Monte Cassino, nagle głos mu się załamał. Załamanie głosu i wewnętrzny, bezgłośny płacz... Zaśpiewaliśmy wszyscy nieśmiertelną pieśń Feliksa Konarskiego. Przyniesione przez Józefa Siwierskiego, przyciągały wzrok w blasku płomieni świec: czapka Ułanów Podolskich z 1939 r. i hełm 12. Pułku Ułanów Podolskich, którego patrol rankiem 18 maja 1944 r. zatknął swój proporzec i biało-czerwoną chorągiew na szczycie Monte Cassino. Obok czapki i hełmu położyłem symboliczny czerwony mak, otrzymany od koncelebransa jubileuszowej Mszy św. na Monte Cassino w 1969 r., ks. Kazimierza Bownika z Chełma. Był symbliczny mak i zerwane w ogrodzie konwalie i bez. Były obrazy: Monte Cassino, Lew z Cmentarza Orląt, Matka Boża Miłosierdzia i fotografia Ojca Świętego, całującego maleńkie dziecko. I przypomnieliśmy słowa Ojca Świętego, jakie wypowiedział do żołnierzy na cmentarzu Monte Cassino w 35. rocznicę Bitwy: „Chylimy czoła przed bohaterami. Polecamy ich dusze Bogu. Polecamy Bogu Ojczyznę, Polskę, Europę, Świat”.

Aż dojdziemy 1944 r.

Piosenka napisana po bitwie o Monte Cassino, marsz

Słowa: Hanka Ordonówna,
oprac. muzyczne: Z. A. Delska, Bejrut 1945 r.

Już niewiele na świecie tych dróg
Nie znaczonych naszymi śladami.
Krwawe maki nam kwitną spod nóg,
Białe krzyże wyrosły za nami.

Ku Ojczyźnie unosząc swój wzrok,
Ciągle naprzód i naprzód się rwie...
I nie ścichnie żołnierski nasz krok,
Aż dojdziemy, dojdziemy, dojdziemy.